Voor een persoonlijkheid als ik waarvoor ontspanning niet altijd natuurlijk komt, is het een verademing dat ik mijn romantische aard nu wat meer bewuste aandacht mag geven. Nu kan ik me laven aan de wat ik levensopwekkende woorden noem. Word by word resuscitation noemt de schrijfster van Simple Abundance dit. Het oplepelen van de doorleefde schrijfselen van dichters van nu en toen, schrijvers uit de negentiende eeuw, the Victorian era. Soms overvalt spijt me dat ik niet eerder serieus gehoor kon geven aan mijn behoeftes of ze in elk geval niet wist te vertalen naar concrete acties. En dan denk ik aan mijn vader die dan zei ‘als de as breekt valt de kar’ wat zoveel wil zeggen als dat het geen zin heeft om te berouwen wat je niet kon of deed maar doe het dan gewoon NU. En dus neem ik nu af en toe bewust tijd om weg te zwijmelen bij nummers zoals ‘Lieverd’ van Toon Hermans de woorden zo tot een zin ontworpen dat er een deinend ritme ontstaat waarin je kunt meebewegen. Een weldadige ervaring. ‘Wat zijn aan zee de zoenen zout’…Heette dat niet een alliteratie? De herhaling van de letter Z geeft een zoemend bijengeluid. En Toon heeft hoe ouder hij werd de timing zo subtiel afgestemd op iets dat zo menselijk of misschien wel zo goddelijk is dat ik wegsterf, zo fijn. Helaas is op You Tube dit lied niet te vinden dus ik kan het hier niet met jullie delen.
Waar ik ook heel blij en rustig van wordt zijn de gedichten van Ted Van Lieshout vergezeld van prachtige heldere beelden. Ik hoef maar het boek ‘ik hou van mij’ open te slaan en dan treft zijn hele directe, lieve en heldere stijl me zo diep. Vandaag wil ik dit gedichtje op mijn blog delen. Zo treffend in negen zinnen een cultuur weergevend, alsof hij persoonlijk een bliksemflits teweegbrengt die het totaalbeeld kleurt en oplicht. Geen andere ontspannende activiteit kan daar voor mij tegenop. Iets onbestemds wordt gestemd. Hier is het:
NEDERLAND
In dit land zijn de bergen
uitgegumd. Waar veel mensen
zijn moet meer lucht. Adem.
Maar ik houd van bergen.
Ze maken het dal ertussen zo
knus. Wij hebben dus geen dalen.
Wel gras en koeien die dat vlak
moeten maaien. Hier spreekt men horizontaal en de verte is kaal.
Van welk gedicht of nummer kom jij in het midden van jezelf uit? En hoe dan? Ik zou het heel erg leuk vinden als je dit met me deelt.
