Gepost op

Nieuwe bestemming

In 2011 liep ik in een boekhandel in Leiden tegen deze poëzieposter aan met een gedicht van Frank Eerhart.

wpid-ikziedezee_posterDe betekenis kwam rechtstreeks binnen, de prachtige dialoog tussen kind en natuur en ik liet de poster meteen inpakken. Mijn zoontje’s kamer, welke in de kleuren van zand, zon en zee is ingericht, werd de bestemming voor deze vondst. En zo putte ik zelf ook een tijd een beetje troost en wijsheid uit de heldere boodschap: blijf dicht bij je natuur dan ebt de vloed ook weer weg, of deze: het leven is als een golfbeweging, ga erin mee, laat je vallen en meevoeren want vroeg of laat spoel je aan. Of de bevestiging dat de namen die we aan fases, gebeurtenissen of toestanden geven altijd namen zijn die tekort doen aan wat er werkelijk is:  we zijn veranderlijk en onveranderbaar tegelijk. En zo kan ik nog wel even doormijmeren over hoe dit gedicht bron van inzicht vormde over de aard van de natuur en hoe overgave (jezelf laten vallen) voelt.

En toen werd mijn vader ziek in september van vorig jaar.  Tenminste… de dokter zei dat hij een ernstige vorm van longkanker had en nog maar 6-8 maanden te leven. Ik begreep er he-le-maal niks van. Hij zag er tot op die dag goed uit, werkte en golfde met veel plezier en had de tijd van zijn leven, dat had hij zelfs aan mijn zus verteld. Ziek? Ja de scans lieten het zien, en al snel had hij ook last van zijn nek en keel. Daar stonden we opeens, mijn gezin en ik op die akelige gang in de achterste regionen van het ziekenhuis verstopt. Het kamertje met zoveel ronde waarschuwingsborden met rode rand dat ik er misselijk van werd. Chemo. Een daartoe ingericht kamertje waar niemand ooit terecht wil komen. Waar hoop en vrees, berusting en strijd zich aan je opdringen. Pap moest zich daar drie dagen ophouden en zijn kostbare lijf laten onderspoelen met iets waar ik de naam niet van wil leren.  Onbegrijpelijk en onverteerbaar. Alles in me schreeuwde van verzet. Maar ik had geen keuze anders dan mijn vader over te leveren. Hij die altijd vrijheid en ruimte had nagestreefd en gewonnen, die altijd buiten opzocht en nooit lang binnen in een kamertje bleef, moest zich nu overgeven aan het infuus met gif. En daar zag ik die poster van Sietze’s kamer ook op de chemogang hangen. ‘Dag zee, hoe gaat het? Ik eb. Doet dat zeer? Nee een zee heeft geen zeer…. ‘. En ik stelde me zo voor dat pap ook een beetje de zee was…zo natuurlijk. En dat hij wel besef had van noodzakelijkheid van dat infuus, en dat hij ouder en wijzer was als ik en opgewassen tegen de harde realiteit.

wpid-IMG_20130626_134333.jpgVandaag zo een negen maanden na de eerste confrontatie met paps aanstaande dood en zijn overlijden zeven maanden later, heb ik de poster weggehaald en verknipt tot inpak papier voor verkochte boeken. De poster krijgt een nieuwe functie en bestemming.

Pap had zich verzoend met zijn lot en is nu terug bij waar het allemaal begon. De bestemming van ons allemaal uiteindelijk. Ik heb het gemis te omarmen, het verlies van zoveel wat met mijn vaders dood samenhangt. Sommige beelden blijven zich aan me opdringen, misschien omdat ik toen te verlamd was om gevoelens toe te laten. En tegelijkertijd krijgt die zachte stem de ruimte die me de weg wijst uit naar wat was, op naar een nieuwe toekomst.

3 gedachten over “Nieuwe bestemming

  1. woordenloos..net als de zee raakt mij dit in iedere vezel van mijn lijf!

  2. Mooi verwoord Ingrid. De dood van een ouder maakt je bewust van je eigen sterfelijkheid. En brengt je in een klap dichterbij het echte volwassen zijn. Zolang je ouders nog leven, ben je een kind. En dat besef heeft mij destijds enorm geschokt. Het hoort bij het leven, maar ach wat is het soms een harde leerschool.

  3. Hallo Sandra, hallo Karin

    Er is zoveel plek te geven geweest dat ik mijn website weinig aandacht heb gegeven maar ik wilde jullie graag bedanken voor de lieve reacties. Wat fijn dat er al mensen zijn die op mijn website kijken. Vanaf dit jaar ga ik ook promotie doen wanneer de site gereviseerd is. En ja, om nieuwe dingen geboren te laten worden, hebben we ook de harde realiteit te aanvaarden. Het is een hele weg.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *