Het gedicht deed me denken aan de uitspraak “sub specie aeternitatis” van de filosoof Spinoza. Dit betekent letterlijk “vanuit het gezichtspunt van de eeuwigheid”. Als je vanuit dit gezichtspunt kijkt, van buiten de tijd, dan begrijp je alles. Mede omdat in veel godsconcepten en levensbeschouwing het begrip oneindigheid voorkomt – ook dat van Spinoza – kun je het volgens mij ook losjes vertalen als “vanaf de stoel van God”. Bij Spinoza betekent begrijpen vooral de oorzaken van alles kennen. Dit soort begrip leidt volgens hem tot vermindering van negatieve emoties.
Wat mooi om jouw associaties te horen. Voor mij gaat werkelijk begrijpen via je hoofd nog verder naar beneden,naar beneden,naar beneden… Wie zei er “Alles wat ik begrijp, begrijp ik omdat ik liefheb”, ja Tolstoi.
Ik schreef hierboven over een deeltje uit het losmaakproces met mijn vader. Om het sterven aan te kunnen, liet ik me vallen in het enge zwarte gat. Achteraf begreep ik dat ik iets had overgegeven, een soort doodsangst, en in een nieuw iets was gesprongen. Laatst associeerde ik met iemand over het woord menselijk, en wat voor synoniemen hiervoor circuleren. Waarachtig menselijk is voor mij ook goddelijk, creatief, liefdevol, levend en zacht hoort daar ook bij. Het hoofd is vaak toch niet zo zacht. Het vormt een mooie missie voor mij om de ‘negatieve gemoedstoestand’ ook te omarmen, dan smelt hij als het ware weg.
Zoals de golven rollen
Het gedicht deed me denken aan de uitspraak “sub specie aeternitatis” van de filosoof Spinoza. Dit betekent letterlijk “vanuit het gezichtspunt van de eeuwigheid”. Als je vanuit dit gezichtspunt kijkt, van buiten de tijd, dan begrijp je alles. Mede omdat in veel godsconcepten en levensbeschouwing het begrip oneindigheid voorkomt – ook dat van Spinoza – kun je het volgens mij ook losjes vertalen als “vanaf de stoel van God”. Bij Spinoza betekent begrijpen vooral de oorzaken van alles kennen. Dit soort begrip leidt volgens hem tot vermindering van negatieve emoties.
Wat mooi om jouw associaties te horen. Voor mij gaat werkelijk begrijpen via je hoofd nog verder naar beneden,naar beneden,naar beneden… Wie zei er “Alles wat ik begrijp, begrijp ik omdat ik liefheb”, ja Tolstoi.
Ik schreef hierboven over een deeltje uit het losmaakproces met mijn vader. Om het sterven aan te kunnen, liet ik me vallen in het enge zwarte gat. Achteraf begreep ik dat ik iets had overgegeven, een soort doodsangst, en in een nieuw iets was gesprongen. Laatst associeerde ik met iemand over het woord menselijk, en wat voor synoniemen hiervoor circuleren. Waarachtig menselijk is voor mij ook goddelijk, creatief, liefdevol, levend en zacht hoort daar ook bij. Het hoofd is vaak toch niet zo zacht. Het vormt een mooie missie voor mij om de ‘negatieve gemoedstoestand’ ook te omarmen, dan smelt hij als het ware weg.