Allemaal een heel liefdevol en humorrijk 2014 toegewenst. Daar komen we toch een heel eind mee? Gezondheid hebben we niet altijd in de hand, geluk is een gevolg van jezelf kunnen zijn dus mijn wens is ’to be in love and laughter’ voor het nieuwe jaar. Bij deze dus. De wereld in. Er is ook veel wat ik de wereld uit blaas. De ziekte en dood van pap in april jl. is een katalysator gebleken voor een nieuw begin. In sneltempo lifte ik mee op mijn vaders vermogen om los te laten. Niet dat het nu ineens vloeiend gaat, zoals ijsschotsen die smeltend opgaan in water maar toch. Ik durf op randjes te lopen en me omlaag te laten vallen. De afgrond in. Om dan erachter te komen dat nadat de rook is opgetrokken ik het overleefd heb. Een nieuwe ervaring. Wat is dan het verschil dat het verschil maakt? Een besluit om zacht te zijn, om het over te geven? Op een dag had ik genoeg van op het nippertje balanceren en heb ik me gewoon omlaag laten storten. Wat is het leven toch een inspirerende, uitdagende, vermoeiende en soms angstige en eenzame reis. Vaak vraag ik me af hoe dat voor mijn vader op het laatste stuk was. Hij leek een veranderd bewustzijn te hebben. Sprak hij in het begin nog van pech met zijn lot, een paar maanden daarna vertelde hij me dat hij zou gaan zoals hij was gekomen: met niets. Ik heb daar lang over nagedacht. Je wordt geboren met niets en je sterft met niets. En mijn vader is 70 geworden. In de zeven maanden na de diagnose dat hij ziek was heeft hij zoveel mogelijk losgelaten, mijn zussen, onze kinderen, mam, het huis waarin hij geboren is en zou sterven, zijn geliefde tuin, zijn vrienden, het golfen. Het was heel pijnlijk om hier getuige van te zijn. Als ik buiten liep met de kruiwagen om wat herfstbladeren te harken en hij lag in bed voelde het zo erg onnatuurlijk. Hij werd niet echt zachter maar anders. En ik ging begrijpen hoe ik altijd naar hem gekeken heb. Hoe ik door zijn vaderschap echt ben gevormd.Zijn leven is klaar. ‘You only live once – but if you work it right, once is enough’ is een uitspraak van Joe E. Lewis. Dit is gelukkig waar voor mijn vader. Hij leerde me hoe ik risico’s kan nemen, dankbaar kan zijn, vertrouwen in mezelf te ontwikkelen en vooruit te kijken en dat zijn kostbare schatten om bij me te dragen.
Ik ga met veel ruimte het nieuwe jaar in met initiatieven zoals ‘ Schrijvende Moeders’ en nieuwe mixed media workshops. We gaan veel spontaan schrijven en onze ervaringen verrijken met speelse oefeningen. ZIN!
