Gepost op

Verzinnen

Toen ik jong was, had ik bij gebrek aan opa”s, zelf een opa uitgekozen en dat zou dan Toon Hermans zijn. Zo doen toonhkinderen dat he? En welk kind wil er nou niet zo’n grappige, wijze, gevoelige en lief uitziende opa als Toon Hermans. Zo’n 30 jaar later geniet ik onverminderd van dezelfde gedichten, verhalen en grapjes. Op mijn 30ste was ik een tijd overspannen thuis. De lach, relativering en humor in huis kwamen ook van hem. Leeftijdsgenoten in crisis schieten soms tekort als ze je proberen op te peppen. Ik heb al zijn shows op dvd aangeschaft, toen al zijn boekjes en vervolgens al zijn liedjes cd’s. Als mijn laatste uur geslagen is, wil ik “zij dekte de tafel” absoluut horen, een lief liedje over een stel dat zo tevreden is met hun liefde. Aan wie gevraagd wordt ‘is er nou nooit iets bijzonders gebeurd, wat in de krant komt, of op tv ?” met als antwoord “ze dekte de tafel, ze schikte de bloemen”. Zo eenvoudig waarachtig. Wat hij heeft gemaakt is zo (leef)tijdloos, zoals dit pareltje:

VERZINNEN

Ik heb in de zomer bomen verzonnen van goud met zilveren belletjes en kronen op hun kruin met diamanten die schitterden in de zon.

In de winter heb ik prachtige paarden gemaakt van vers gevallen sneeuw en zij draafden over de bergtoppen en dansten in het dal met wapperende sneeuwmanen en zwierige staartguirlandes.

Ik heb in de herfst vuur aangestoken in vlammend vermiljoen blad – en zilveren regens joeg ik over het platteland – en de zotte pijpenstelen braken in goddelijke gruzelementen en rolden door polders en winkelstraten

en in de lente heb ik licht opgericht van het lichtblauw van kinderogen – zó helder… zó nieuw – dat iets zo nieuw kon zijn heb ik nooit geweten en tòch bleef de leegte… omdat ik haar niet verzinnen kon.

Wow, is dat niet zijn allerbeste gedicht? Gedichten ontleden of analyseren vind ik niet zo leuk, je beleeft iets of niets, of je herkent iets of niet. Maar ik raak wel opgewonden als er iets uitgedrukt staat waar ik zelf niet zo’n treffende woorden voor gevonden heb. Wat me ook pakt is de moedige poging uiting te geven aan het wonder van een kind. Op een hele lichte magische manier uit de doeken gedaan, zoals we dat bij kinderen zien. En die geweldige eerlijkheid die doorstraalt maakt het zo’n uitmuntend geslaagde poging de leegte te vullen. Een prachtige vorm.

Dit is nou echt een gedicht waar ik een schilderij van wil maken. En ik weet denk ik al hoe ik het aan ga pakken. Nu nog tijd en genoeg tubes kleurige verven. Wordt vervolgd.

 

2 gedachten over “Verzinnen

  1. Het mooiste vind ik “en toch bleef de leegte… omdat ik haar niet verzinnen kon.” Het stemt tot nadenken. Welke leegte wordt hier bedoeld? Een leegte die alleen maar gevuld kan worden door iets dat niet te verwoorden is, en daardoor niet te verzinnen is?

  2. Ja he, hij bouwt het zo mooi op nsar de climax van de laatste alinea! Volgens mij leidt nadenken niet tot die leegte die je zelfs niet verzinnen kan. Die kan je alleen ervaren, door er te zijn. En die leegte blijft leegte. Er zijn geen woorden voor, soms woorden die ernaar verwijzen misschien zoals Toon Hermans dat onnavolgbaar kan. En wie weet wie nog meer.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *