Gepost op

Opening Expo ‘een bak liefde in het ravijn’

Hallo lieve volgers,

Degene die wel eens mijn website bezoeken hebben wel gemerkt dat ik heel erg weinig schrijf op het web. Dat komt omdat ik alles wat ik de afgelopen 5 jaar heb beleefd, veelal in een gedicht of schilderij heb verwerkt. Ik ben daarom ook zo erg opgetogen dat mijn hele stapel kleurrijke doeken nu bij elkaar in de bibliotheek van Weesp hangen en kan delen met een groter publiek onder de titel “een bak liefde in het ravijn”.

Vorige week zaterdag was de opening en het was een heel feestelijk moment. Er waren veel lieve vrienden en familieleden en ook veel lieve mensen uit het dorp. Ettie vertelde nog iets over mij, en daarna heb ik ook wat gezegd en zeker weten dat alles wat ik wilde zeggen in de zenuwen vergeten ben. Vooral iedereen voor zijn aanwezigheid en belangstelling te bedanken.

ettie-en-ikettie-vertelt-2

Gelukkig dacht Ettie eraan iemand te vragen om foto’s te maken en zo kreeg mijn dochter Evy de eervolle taak de camera te gebruiken.

Elke week ga ik nu even naar de bieb om na te genieten, om in het gastenboek te snuffelen. Heeft er nog iemand iets geschreven? Het voelt volledig, rondlopende tussen mijn visueel gemaakte zoektocht naar acceptatie, naar balans. Die laatste woordjes zijn een beetje platgetreden begrippen maar de binnenwereld die daaronder schuilt en die we niet zo makkelijk naar buiten brengen is natuurlijk zeer kleurrijk, chaotisch en een beetje messy.

ingrid-33

ingrid-vertelt

En tegelijkertijd loop ik ook een beetje rond in het verleden tussen mijn ordeningen. Er staat een punt achter, er is orde en rust. Ik besef nu dat ik dit een positieve en optimistische vorm heb kunnen geven. En de cirkel rond heb kunnen maken. Na zeven jaar. Daar ben ik best een beetje trots op.

En dan loop ik met mijn zoontje uit de bibliotheek en spiek ik nog even door het raam,  en loop weg met een vervuld hart.

20161114_16351820161114_163450

En sluit ik af met het gedicht van F. Bernardini op de glazen schuifdeuren geëtst:

Gooi de deur niet dicht, er is geen verschil tussen hen en ons, we zijn hetzelfde, menselijk, zwak en sterk tegelijk

De deur dichtgooien doen we als we oordelen, vergelijken, wegkijken, relativeren voor een ander, alleen je eigen projectie horen als iemand je wat vertelt of deelt. In feite zitten we allemaal vaak vast in een soort wheel story waarmee we naar buiten treden, het wiel als symbool voor steeds weer het zelfde liedje. Ik heb zoveel passie voor dat aspect dat ik een boek wil bundelen met gedichten die gaan over expressie, openbreken, wat de gevolgen zijn als je gesloten blijft, en wat er kan gebeuren als je de vrijheid tegemoet gaat. Volgende week ga ik daarover meer concreets berichten.

Voor nu, alle liefs en een heel fijn weekend allemaal. En ga je nog langs bij de bieb Tot 12 januari mag ik daar blijven. Laat je ook een berichtje achter in het gastenboek? Bedankt xo xo