Op zondag gaan we tegenwoordig hier in huis heel vroeg uit de veren. Geen knuffels in het grote bed van papa en mama als de wekker zeven uur luidt, geen Ajeto kreten uit Buurman en Buurman tijdens het kwartiertje ochtendtv. Nee hup hup in het hockeytenue gehesen en na de boterham met melk springt Evy op de fiets met papa naar het Spandersbosch. Tenminste de afgelopen vier weken. Vandaag gaan oma en opa Tonny en Jaap ook mee om Evy aan te moedigen vanaf de kant. En Sietze en ik ook vinden een plekje in de zevenzitter. Om kwart over acht zijn we onderweg. De lucht kleurt prachtig onderweg naar Hilversum. Het polderlandschap verandert langzaam in bos. Het zonnetje staat op het punt van doorbreken. Als Evy enthousiast Marleen begroet op de parkeerplaats bij het hockeyveld snuif ik de kruidige lucht van de natte bladermassa op. Met lichte tred loop ik mee naar de velden. Vandaag is een goede dag. Evy heeft er zin in. En Daan ook want hij gaat de wedstrijdjes fluiten. Sietze is wat dwarsig omdat hij het veld niet op mag. Alle alternatieve voorstellen – opvoedstrategie ‘afleiding’ in werking – worden meteen afgeketst. Na een aantal pogingen verleg ik mijn aandacht naar de wedstrijd om niet nog meer doelpunten te missen. Als Evy dan na vijf minuten op me afrent om een high five te geven realiseer ik me dat ik alweer een doeltreffend schot heb gemist. Mental note to self om daar volgende keer meer werk van te maken.
De rest van de dag blijft er een zacht zonnetje in de lucht hangen als we een voorstelling van Jan Klaessen en Katrijn bezoeken en daarna de schaatsen onderbinden op de ijsbaan aan de andere kant van de Vecht.
Het was fijn om gewoon te genieten van de dag, en van de kinderen. Niets hoefde anders, beter, meer of minder. En ’s avonds bij de open haard verwarmde dit me tot op het bot.
